احمد شاملو... شکاف ...

شکاف 

زاده شدن

بر نیزه ی تاریک

همچون میلاد گشاده ی زخمی،

سفر یگانه ی فرصت را

سراسر

در سلسه پیمودن

بر شعله ی خویش

سوختن

تا جرقه ی واپسین،

بر شعله خرمنی

که در خاک راهش

یافته اند

بردگان

این چنین

این چنین سرخ و لوند

برخار بوته ی خون

شکفتن

وینچنین گردن فراز

بر تازیانه زار تحقیر

گذشتن

و راه را تا غایت نفرت

بریدن

ما بی چرا زندگانیم

آنان به چرا مرگ خودآگاهانند

آه، از که سخن می گویم؟